Franciszkanki Rodziny Maryi

W 1862 roku w osiemnastowiecznym pałacyku wybudowanym dla Wojciecha Bogusławskiego, dramatopisarza, aktora, ojca teatru polskiego, powstała ochronka. Opiekę nad nią sprawowało Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.

Podczas niemieckiej okupacji przełożoną domu była siostra Teresa Stępówna. Teren zgromadzenia graniczył z gettem. Zakonnice niosły stałą pomoc żydowskim dzieciom.

Siedmioletnią Inkę Szapiro 2 lutego 1944 roku przyprowadziła Adela Domanus. Opiekunka, u której dotychczas ukrywała się dziewczynka, ze względu na zachowanie otoczenia – nieustannie wypytujące o dziewczynkę i jej pochodzenie sąsiadki i gosposie pracujące w sąsiedztwie – zdecydowała się przenieść dziewczynkę do sióstr.

„Tam znalazła schronienie i życzliwe, ciepłe przyjęcie”, zapisała w dzienniku pani Domanus. „Przełożona, jej sekretarka i katecheta, po rozmowie ze mną zgodzili się przyjąć dziecko nie bez ryzyka. Okazali się ludźmi o zacnych sercach i odwadze chrześcijańskiej. Pouczywszy Inkę, jak ma postępować, mało mówić, czuwali nad nią specjalnie; zwłaszcza przełożona, pod pozorem, że jest to chorowite dziecko, często odosobniała w momentach, gdy mogła się zdradzić nieznajomością prawd wiary czy praktyki religijnej”.