Doktor Bartolo, szef Centrum Pierwszej Pomocy i Przyjęć na włoskiej wyspie Lampedusa, od 1991 r. bada uchodźców, którzy przez Morze Śródziemne usiłują dostać się do Europy. Za dnia, od 7.30, pełni dyżur na pogotowiu, po pracy noce spędza w porcie z przybyszami. Żona i trójka dzieci rzadko go widują.

„Biegłem w stronę karetki dźwigając rannego mężczyznę” – opowiada Malath Khafsheh. „Położyłem go na noszach, […] opatrywałem podstawowymi środkami. […] Zapytał: «Czy umrę?». Jako ratownik, za każdym razem wyciągając kogoś spod gruzu, zadaję sobie to pytanie. […] wiele razy karetka i szpitale są pod ostrzałem, często nie mamy właściwych lekarstw. Ale zdarzają się ci, którzy pokonują  śmierć, jak ten człowiek. Uśmiechnąłem się i powiedziałem do niego: «Nie umrzesz, pokonałeś śmierć, pokonaliśmy ją razem». Z tego powodu wstąpiłem do Obrony Cywilnej”.

Współtworzył Żydowską Organizację Bojową, a po śmierci Mordechaja Anielewicza przejął dowództwo powstania w getcie warszawskim w 1943 roku. Po wojnie konsekwentnie odmawiał poparcia nowej władzy. Wykształcił się na znakomitego lekarza kardiologa, wprowadził w Polsce rewolucyjną metodę leczenia schorzeń serca. Działał w opozycji.

Czternastolatka wypowiedziała osobistą wojnę Hitlerowi – działała w konspiracji. Łączniczka, kolporterka, tłumaczka z angielskiego, przewodniczka dla uciekinierów z kraju. Uczestniczyła w wykonywaniu wyroków na zdrajcach skazanych przez sądy Polskiego Państwa Podziemnego. Jednocześnie współpracowała z Radą Pomocy Żydom „Żegota”.

Chronił Żydów, Polaków, Ukraińców. Mieszkał z żoną w Kupiczowie, czeskiej osadzie na Wołyniu. Lata wojny, sowieckiej, potem niemieckiej okupacji, rzezi wołyńskiej, Jelinek opisał we wspomnieniach. Był świadkiem potworności, nigdy obojętnym.

Józefina i Maria. Obie Hutu – pomagały Tutsim. Reporter Wojciech Tochman napisał: „Dziesiątki Rwandyjek i Rwandyjczyków znalazło siły i czas, by porozmawiać ze mną o tym, jak ludobójstwo dotknęło ich osobiście. […] z oczywistych powodów nie wymieniam ich imion i nazwisk”. Kilkanaście lat po wydarzeniach nadal nie jest bezpiecznie przyznać się do konkretnych działań.

W latach po wojskowym zamachu stanu w 1973 r. Roberto Kozak i inni dyplomaci pomogli uwolnić i wywieźć z Chile między 25 a 35 tysięcy więźniów politycznych. Nazwano go „Schindlerem Ameryki Łacińskiej”.

W języku ludu Xhosa, z którego pochodził, jego drugie imię – Rolihlahla – oznacza „kłopotliwy”. Nelson Mandela niemal sto lat sprawiał kłopoty walcząc o wolność własną i innych. Był jedynym czarnym studentem na uniwersytecie. Działał w organizacji czarnych mieszkańców RPA – Afrykańskim Kongresie Narodowym, potajemnie w Południowoafrykańskiej Partii Komunistycznej. Współzakładał organizację bojową „Włócznia Narodu”, organizował demonstracje. Prawnik – udzielał porad prawnych ofiarom apartheidu.

Zbrodnie i czystki wojny domowej w Bośni i Hercegowinie dokumentował ponad trzy lata. Na znak protestu wobec bezczynności świata zrezygnował z funkcji specjalnego sprawozdawcy Komisji Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych. W ostatnim raporcie zawarł zeznania ocalałych z masakry w Srebrenicy.

Załatwiała lokale dla ukrywających się Żydów, dostarczała fałszywe dokumenty, uczyła modlitw i zachowania w kościele. Wielokrotnie przez gmach sądów na Lesznie wchodziła do getta, żeby wyprowadzić dzieci na „aryjską stronę”.

Nut Seng, Huy Sarin, Ngen Ngon, Khon Any, Hang Romny, Duch Keam, Meas Proeung, Aki Ra. Przetrwali okrutny reżim Pol Pota, pomagali przetrwać innym. Jak?

„Uważałem, że kobiety są jak kwiaty, które należy pielęgnować, a więc do polityki się nie nadają”, mówił Lech Wałęsa. „To Alina zmieniła mój pogląd na rolę kobiet”. To ona spisała sześć pierwszych postulatów sierpniowych, opracowała z kolegami punkt 16. dotyczący służby zdrowia.

Jej powołaniem stała się Czeczenia, z której – dla opozycyjnej „Nowej Gazety” – pisała korespondencje w czasie II wojny czeczeńskiej. Ujawniała zbrodnie sił rosyjskich i sprzymierzonych z nimi oddziałów czeczeńskich Ramzana Kadyrowa, zbrodnie czeczeńskiej partyzantki, sytuację rosyjskich poborowych, wspierała ruch matek broniących dzieci „wziętych w sołdaty”.

W międzywojniu kapelan zakładu dla ociemniałych w Laskach pod Warszawą, prekursor ekumenizmu. W czasie II wojny światowej współpracował z Radą Pomocy Żydom „Żegota” i Frontem Odrodzenia Polski. Kapelan Komendy Głównej Armii Krajowej, ranny w Powstaniu. Pod koniec lat 60. zaangażował się w działania opozycji, był wśród założycieli Komitetu Obrony Robotników.